Ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα ως μπακαλοταβέρνα, για να εξελιχτεί σε αληθινό κυνηγότοπο και να περάσει σήμερα (υπό την καθοδήγηση της τέταρτης γενιάς) σε φάση διακοσμητικού και γευστικού φρεσκαρίσματος. Πέμπτη βράδυ, λοιπόν, και τα τραπέζια είναι στημένα σαν σε χορό. Οι μεγάλες, ώριμες παρέες το γλεντάνε για τα καλά ακολουθώντας τον καλλιτέχνη που τραγουδάει και παίζει κιθάρα. Ξεκίνησα με μια ωραιότατη ψιλοπικάντικη σούπα καρότου και μια μυρωδάτη χορτόπιτα με δικό τους φύλλο ψημένη εκείνη τη στιγμή. σπιτικό είναι και το πολλά υποσχόμενο λουκάνικο από μοσχάρι και χοιρινό. Οι ωραίες γαρδούμπες φρικασέ με πήγαν κατευθείαν σε πασχαλιάτικα γεύματα και μια φάσα (από τα καλύτερα πετούμενα που έχω δοκιμάσει) γεμιστή με λίγο φουαγκρά, μανιτάρια, κάστανα και μια «μυστική» σος με απογείωσε!
Η σπαλομπριζόλα καλοσιτεμένης μοσχίδας ήταν πρότυπο ψησίματος και γέμιζε το στόμα με γεύση και άρωμα. Το κουνέλι με άγρια μανιτάρια, καραμελωμένα κρεμμύδια, πανσέτα καπνισμένη από τον Μάριο Σαλματάνη και ταλιατέλες είναι πιάτο που δεν συναντάς συχνά. Το επιστέγασμα ήρθε με μια τρομερή πορτοκαλόπιτα με τρία παγωτά και κράνα γλυκό του κουταλιού